542 woorden - Trans vrouw Selm worstelt met vooroordelen - Gran Canaria (Spanje)

‘O nee, niet weer zo’n man met allemaal van die tatoeages!’ Het was haar eerste gedachte, gaf ze later eerlijk toe, toen Selm me zag zitten, in de gezamenlijke huiskamer van ons afgelegen guesthouse op Gran Canaria. Gevolgd door: ‘En hij blijft ook nog een week?’ 

Ik bleef inderdaad nog een week.

Gelukkig bleken we al tijdens ons eerste gesprekje best een klik te hebben, en werden we gedurende de week die volgde zelfs vrienden. We shopten, aten en mediteerden samen, en konden vooral heerlijk kletsen, soms tot ver voorbij de mij gebruikelijke bedtijd.

Afwijkende achtergronden

Vanuit ietwat afwijkende achtergronden (Selm: een Antwerpse trans vrouw die als dramaturg werkt in de Amsterdamse theaterwereld, ik: een Assense metalman en wannabe-kunstenaar/schrijver die al dertig jaar in de gamesindustrie werkt) vonden we elkaar in onderwerpen als geschiedenis, schrijven (Selm publiceerde een boek over de geschiedenis van Duitstalig België en werkt nu aan een autobiografisch boek), filosofie en hoe het voor ons in het algemeen voelt om mens te zijn. Daarbij hebben we veel en hartelijk gelachen, niet alleen om onszelf maar ook om de nukken van onze gastvrouw Rose (eigenaar van 20+ katten, de eigenlijke hoofdgasten van het guesthouse), die als een oudtestamentische helikoptermoeder over de verschillende etages zweefde om ons op onze zondes te wijzen (sluit áltijd de deuren, éérst afwassen dan pas eten, nóóit op blote voeten door het huis lopen).

Ook wel grappig (maar dan alleen omdat we het samen beleefden): de Schotse gast (uit de wereld van de whiskeyvatenbouw) die maar bleef oreren over de gevaren van transmensen voor onze maatschappij, met een hoofd zo vol van oordelen dat het hem blijkbaar hinderde eens goed te kijken naar de twee mensen, ménsen dus, die tegenover hem zaten.

Tricky voor transmensen

Tijdens onze laatste avond samen interviewen Selm en ik elkaar. Ze noemt het tricky, hoe het beeld over transmensen de laatste jaren veranderd is. Ik vraag wat ze met tricky bedoelt. ‘Nou ja, dat ik de afgelopen tien jaar veel positieve ontwikkelingen heb gezien, maar we nu op een terugweg lijken. Vanaf de jaren 70 tot 2000 werd veel vanuit angst over transmensen gesproken, geschreven en gedacht. Dat zag je bijvoorbeeld ook in tv-series als Jambers, en films als Psycho, Silence of the Lambs en Ace Ventura. De sterotypen en terugkerende verhaallijnen, brachten transmensen steeds weer in verband met prostitutie en gevaar. Dat zie je nu weer terugkomen, bijvoorbeeld tijdens het debat over de transwet.’

Selm vertelt me dat ze regelmatig mensen benadert die publiekelijk negatieve meningen over transmensen verkondigen. Dat het haar vaak pijn doet wat ze hoort en leest. Dat ze een cursus geweldloze communicatie volgde om ‘tegenstanders’ duidelijker, misschien minder bedreigend, te kunnen vertellen wat haar raakt. Dat ze op die manier soms ook echt contact kan maken.